Kimi Tayler

Ég fæ útrás fyrir sköpunarþörfina á tvennan hátt, annars vegar með listsköpun og hins vegar með því að skrifa og flytja uppistand. Að taka gríni af fullri alvöru hefur reynst óvæntur og órjúfanlegur hluti af verkferlinu hjá mér síðustu tvö ár. Þessi viðfangsefni kunna stundum að virðast sem ósamstæður innkaupalisti, fyrir uppskrift með innihaldsefnum sem á yfirborðinu virðast eiga lítið sameiginlegt; uppskrift sem fræðilega séð hljómar eins og hún sé ekki ljúffeng en gæti mögulega komið þér á óvart með því að bragðast *raunverulega* vel.

 

Samhengislega er ég að splæsa saman þessu samansafni af hugmyndum sem virðast út á við ótengdar og fræðilegum og efnislegum hugmyndum til þess að reyna að yfirheyra, bæði sjónrænt og með flutningi, fáránlega rýmið sem er á milli þeirra og sem afhjúpast og upplýsist í ferlinu. Það er í þetta rými, sem er stundum óþægilegt og skrítið að vera í, sem ég reyni að leiða áhorfendur mína í. Með því að blanda saman myndlist, sviðslist og uppistandi þeysist ég í átt að Venn-mynd fáránleika, og í þessu finnst mér ég vera að þrýsta þessum þremur greinum saman. Gegnum þessa linsu og efnislega hlutbundið og flytjanlegt samtal velti ég fyrir mér tengingu og því sem við merkingarvæðum í leitinni við að tilheyra. 

 

Oft og tíðum reynast tilraunir mínar til að hafast við á þessum ólíku rannsóknarvettvöngum samtímis hallast að hinu dapurlega, þar sem að hlutir verða næstum því … en þó aldrei alveg nóg. Þetta kann að virðast ansi niðurdrepandi en mér finnst það hins vegar leið fram á við. Hliðarafurð þess að eitthvað vanti innan samsettu miðlanna brúar alvarlegri hlið listsköpunar minnar með glettni og fáránleika. Ég er í fullum rétti að skapa verk sem eru skemmtileg og/eða fyndin en get um leið haft eitthvað mikilvægt að segja. Reyndar veitir grínið í starfsemi minni mér tilfinningu fyrir frelsi og sjálfstraust til að afhjúpa eitthvað mun berskjaldaðra. Harmleikur og grín eru oft í einni sæng, húmor er leið til að takast á við hluti og sameinar okkur sem manneskjur og veitir fótfestu. Ég tel að með því að nota grín beint sem tæki innan listsköpunarinnar staðset ég mig ekki aðeins innan óvenjulegs samtals heldur veitir það mér einnig einstakt tækifæri til að ná að brúa ginnungagapið í miðju Venn-myndarinnar minnar. 

 

Í þessi tvö ár sem ég hef sökkt mér ofan í rannsóknir og framkvæmd hafa samtöl, tungumál og texti innan og í kringum verk mín reynst jafnmikilvægur þáttur og myndlistarleg afköst, og oft og tíðum orðið að sjálfu verkinu. 

 

 

 

But tell the truth 

 

This security program. 
America and Park 

 

- A collaborative poem on artistic process, by Kimi Tayler and Google Translate