Jarþrúður Iða Másdóttir

Grasið kítlar öklana þegar hann hleypur yfir túnið. Hárið blæs framan í andlitið og sólin litar kinnarnar rauðar. Heiðskýr himininn er velkomin sjón og gulur drekinn svífur leikandi léttur fyrir ofan drengina og þeir öskra til að þakka fyrir vindinn.

Það eru tvö stór tún norðarlega í Sandgerði sem eru að miklu leiti ósnert fyrir utan nokkra manngerða slóða. Skyndileg víðáttan innan bæjarins myndar rof í bæjarmyndinni en virkjar ímyndunaraflið. Hönnun hússins reynir að leita svara við því hverrnig arkitektúr kynslóðarhúsa gæti mætt áskorunum af yfirvofandi umhverfisvá á Reykjanesinu en um leið skapað skjól fyrir íbúa og blásið lífi í samfélag staðarins.

//

The grass tickles his ankles as he runs across the field. Hair blows in his face and the sun colours his cheeks. The young boys scream cheerfully into the wind as their yellow kite glides playfully above them.

Situated in the northern part of Sandgerði are two (almost untouched) fields. By placing my buildings here, they tie together two built neighbourhoods on either side of the fields, while staying respectful to the natural environment. The large sloping roof structure mimics the declining shape of the field. And push the wind up to the urban windmills while shielding the residents inside from the harsh environment.

Verk í þrívídd: Hermann Valsson
Myndir á verkum: Sisters Lumièrern