Elísabet Ingadóttir

Í gamalli verbúð, eitt sinn fiskhúsi á Stykkishólmi leita pílagrímar úr skarkala heimsins, undan ofsa veðrum og hamfarahlýnun jarðarinnar. Með því að varðveita sögulega og menningarlega arfleifð verbúðarinnar skapa þau sér ný rými sem sameina nútíma þarfir mannana sem og eldri byggingaarfleið. Arkitektúrinn leggur áherslu á sjálfbærni og endurnýtingu efna, þar sem náttúruöfl og loftslagsbreytingar eru í forgrunni. Húsið er brotið upp úr núverandi formi sem sex einingar í rúmgott og aðlagað kynslóðarhús. Í húsinu verður fuglinn í fjörunni vinur mannsins og skeljarnar í sjávarmálinu ljúf áminning um fljölbreytileika og stöðuleika lífsins. Í sjónmáli má bregða fyrir víðáttu náttúrunnar, nálægð samverunnar og ævitíð hins steypta sem umvefur pílagrímana sem koma sér fyrir í eyjunni grænu í norðri.  

// 

To g(e)(a)ther 

In an old fishing house in Stykkishólmur, Iceland, pilgrims seek refuge from the noise of the world, escaping severe storms and the catastrophic effects of global warming. By preserving the historical and cultural heritage of the fish house, they create new spaces that combines modern human needs with the older architectural heritage. The architecture emphasises sustainability and the reuse of materials, with natural forces and climate change at the forefront. The building is split up from its original form, from six units, creating a spacious and adaptable home for future generations. Inside, the bird by the shore becomes man’s friend, and the shells in and by the sea serve as a gentle reminder of the diversity and stability of life. In the landscape, one can glimpse the vastness of nature, the closeness of community, and the eternal presence of concrete, surrounding the pilgrims who settle in the green island in the north. 

Photos by: Sisters Lumiere