Guðrún Helga Kristjánsdóttir

Týnd, óörugg og einmana. 

Brýst út úr klefa míns eigin uppeldis.

Til þess þarf ég að vera sterk, huguð og staðföst. 

Sköpun mín verður andstæða þess hólfs sem ég var kefluð við í mínum ungdómi. 

En rótin mín er enn til staðar þótt þurr sé, ég veltist um í angist til að deyða hana.

Hver er ég?

Tár mitt fellur á rótina sem drekkur það í sig þótt biturt sé. 

Ég finn tengingu við sjálfa mig og sé fegurðina í hinum formfasta heimi barnæsku minnar. 

Breaking out of the prison of my own upbringing.

I have to be strong, steady, and brave.

My creativity will be the opposite of the form I was chained to in my childhood.

My root is still there though it is dry, I rolled around in agony trying to kill it.

Who am I?

My tear runs to the ground and the root drinks this bitter drink.

I can feel a connection to myself, and I start to see beautiful things in the world that I was raised in.